Większość aktów dostępnych dziś w albumach, na wystawach czy internetowych galeriach przedstawia kobietę, która wabi i erotycznie prowokuje lub została podpatrzona tak, że nieświadomie pełni te role. Autorzy przedstawionych w niniejszym zbiorze aktów idą inną drogą. Pokazują ciało kobiety, która jest. Nie są to zdjęcia erotyczne, podniecające. To zdjęcia miłosne. Czuje się, że aparat był w rękach ludzi dojrzałych, którzy nie szukają podniet, lecz dają świadectwo odkrywania piękna poprzez twórcze i wrażliwe obcowanie z modelką, świadome spożytkowanie ruchu, światła, przestrzeni. Wydaje się, że modelka pracująca z artystą tak nastawionym czuje się partnerką, podmiotowo dzieli się sobą, a nie „sprzedaje”. Istotą psychofotografii jest wspólny proces twórczy artysty i modelki czy modela. Podstawą jest relacja, która jak w medytacji przyjmuje rzeczy, jakimi są, i jak w sztuce nadaje im znaczenia. Zdjęcia zebrane w albumie “Akt3 – NAKED WIND” są świadectwem takiego procesu, który bliższy jest miłości niż romansu, prawdziwego spotkania niż urzeczowienia, samoświadomości niż samooceny”

Jacek Santorski

***

O prezentowanych fotografiach trzech autorów można by powiedzieć: że przedstawione fotoobrazy, zanim stały się nagą kobietą lub jakąkolwiek inną anegdotą, są przede wszystkim płaskimi powierzchniami z iluzyjnej przestrzeni wydobytymi światłem form zapisanymi w określonym porządku. Zatem nie pokazanie golizny było intencją autorów, lecz fascynacje tajemnicą odkrytych biologicznych form wyłowionych ze zjawiskowości ruchu

Gabriel Leonard Kamiński (Redaktor Portalu Księgarskiegiego – książka.net.pl)

 ***

Akt kobiecy od wieków rozbudzał twórczą inwencję artystów, stając się dlań źródłem szczególnego natchnienia, skłaniając ich do różnych formalnych eksperymentów. W tym wypadku mamy do czynienia z artystycznymi fotografiami traktującymi kobiece ciało jako pewną przestrzeń wokół której skupia się światło, czas i nasza wyobraźnia. Trzech artystów o znakomitych w tej profesji nazwiskach: Jan Berdak, Jacek Jędrzejczak i Sergiusz Sachno “połączyło” swoje widzenie kobiecego ciała w ciąg spójnej artystycznej narracji. Akty w ich wykonaniu są z jednej strony “przetworzeniem” pewnej sytuacji zaistniałej między modelką a fotografem. Akt kobiecy i wykreowane pozowanie wiąże się tu ściśle z grą światła, półcieni zanurzonych w określonym planie. Zamazane kontury z pozoru deformujące fotografowane postacie uzyskują niezwykły status interakcji zachodzącej w przestrzeni zdjęcia między artystą a jego modelem. Wszystkie  te płaszczyzny na których odgrywa się ta interakcja, są pośrednio także “sceną obrotową”, teatrem, gdzie światłocień, obiektyw, i postać fotografowanej kobiety stanowią zamkniętą przestrzeń, w jakiej rozgrywa się ten swoisty spektakl. Szczególnie Berdak w swoich pracach bardzo “głęboko” wchodzi w przestrzeń ciała modelki, starając się przy pomocy “zbliżeń”, “oddaleń” otwierać przed nami  poszczególne poziomy interpretacyjne. Jego zdjęcia, to specyficzne obrazy, w stylu późnej Łempickiej, gdzie nonszalancja, spotyka się kontemplacją, a dandyzm współistnieje z tajemniczą elegancką.

Jacek Jędrzejczak skupia się na fenomenie ruchu, podąża za kobiecym ciałem starając się uchwycić je w niezwykłym tańcu. Przypomina to pierwotny rytuał mający przywołać niewidoczną gołym okiem stwórczą pra-moc. Jego modelki wiją się w “wężowych” ruchach obiektywu chcąc “ukryć” się przed jego “okiem”. Reszta interpretowanej sytuacji “mieści się” w wąskiej przestrzeni – między widzem, a reprodukowanym zdjęciem. Te fotograficzne “Bachanalia” przypominają, że jesteśmy ciągle związani z pierwotnym cudem Płodności Narodzin, i Radości Życia.

Sergiusz Sachno “bawi się” z nami w swój własny autorski teatr cieni. Postać modelki oświetlana z różnych stron – “odbija się” od strefy ciemności, cienia i gry ze światłem niczym “manekin”. Sachno “ubiera” i “rozbiera” ją na wiele sposobów. Ten specyficzny “światłolubny” ubiór odsłania przed nami duchową przestrzeń naszej cielesności.  Utrwala w nas podświadomie wiarę, że nie jesteśmy skazani na przemijanie, gdy opanujemy sztukę porozumiewania się z otaczającą nas przestrzenią. Z wertykalnym horyzontem, po którym poruszamy się w linii prostej, mając za towarzysza tej niezwykłej podróży własny cień. Tutaj spełniający rolę mistycznego sobowtóra, a może nawet Przewodnika. Dodatkowym atutem autorskich peregrynacji w głębię fotografowanego ciała jest jego naturalna ekspresja, i traktowanie ruchu jako towarzyszącej nam od wieków egzystencjalnej filozofii.

Każdą z tych interpretacji możemy “uzupełnić” o własne widzenie tego cielesnego spektaklu wiążącego nasze kruche jestestwo z ponadczasowym wymiarem przestrzeni, światłocienia i linii życia niespodziewanie przecinających się na na granicy Dnia, Nocy, Światła i Półmroku. A resztę tej historii musicie sobie sami dopowiedzieć, bo życie jest szczególną odmianą piękna, najczęściej Nieuświadomionego

Marian Rumin – krytyk sztuki
Biografia – O Janie Berdaku: http://tinyurl.com/gmmpw6c
Biografia – O Sergiuszu Sachno: http://tinyurl.com/j4xj4z7

Nagrody:

– wyróżnienie w ogólnopolskim Konkursie Albumów i Katalogów o Sztuce (Reminiscencje, Warszawa, BUW)

– tytuł „Nowatorskiego Albumu Roku 2010” wg portalu ŚredniFormat

– nominacja do nagrody w 51. Konkursie PTWK “Najpiękniejsze Książki Roku 2010”